jueves, 30 de octubre de 2008

“E logo din que a sardiña vai cara”






 Cheguei a Ferrol, nun día de verán, un 20 de agosto de 2007. 
 Caía unha lixeira poalla cando conducía a miña furgoneta pola ponte das Pías. Uns cabalos acompáñaronme na chegada. Foron tres días onde nubes e sol repartiron as xornadas. Tres días por Ferrol, retratando coas cámaras eses pequenos momentos vividos nos meus paseos, e que van quedar na lembranza das miñas viaxes; as xentes, un cafe...unha moza, o mercado coas caixas de sardiñas e xurelos propias deste tempo de verán, o muro do arsenal, a dársena de Curuxeira, a lancha de Mugardos, edificios vellos e novos mesturados, rúas que se debaten entre a vida e a morte, Franco cun cabalo que xa non come herba.
 Ferrol, terra esquecida pola distancia, onde se respira tranquilidade, onde un viño ou un café acompáñannos nas tardes, mentres tras a ventá vemos pasar a xente. Un Ferrol que quere volver a vivir despóis dun longo letargo, onde pagou caro un tempo pasado.
 

jueves, 17 de abril de 2008

recordos (a)





                                                             octubre 2003

recordos (b)





                                                           octubre 2003


toca esa vieja canción
que un día baile con mi nena,
llena ese vaso de ron
que la garganta me quema.

rómpeme el corazón,
porque aunque beba no hay borrachera que ahogue mi pena,
música, humo y alcohol,
versos que apenas recuerda.

                                                      jarabe de palo

martes, 4 de marzo de 2008

viaxe a cabo de gata I






                                                                  noviembre del 2003

domingo, 24 de febrero de 2008

un día de veran






                                                                    verano del 2004

jueves, 21 de febrero de 2008

de volta a vigo




                                                                    diciembre del 2003

diario de viaxes

en mis viajes, siempre llevo una cámara en el bolsillo, pequeña, sin peso alguno, de plástico, con una óptica de lo más básico, podríamos llamarle "cámara de juguete".
voy retratando esos pequeños momentos de mis viajes, que a no ser por mis pequeñas cámaras, quedarían en el olvido, solo en mis recuerdos, unos sentimientos de un momento.
un paisaje, una persona, un movimiento, un respirar, todo son pequeños momentos que capturo para mis recuerdos, pequeños o grandes viajes, es igual, en ellos estoy impregnándome de sentimientos, de vagabundeo, de pequeñas ilusiones recorridas por mis ojos.